Skip to main content

Heaven & Hell

Its yet another lousy friday evening. I am standing near the Corporation bus stop. So many people in there, which would make a claustrophobic person die twice in a minute. Lots of BTS buses pass by. Each one is hopelessly overcrowded. No auto driver is ready to come to Majestic. Friday and majestic, no way mate! I wish I could fly like those crouching tigers and hidden dragons. Should I somehow get onto the foot boards of one of those overcrowded buses? Somehow. What if my grip loosens and I fall down and die? Is it really a nice way to die? No! But, is dying due to suffocation and smoke worth it? Could not quite decide. Hell, this does not make any sense.

Suddenly, I see the bright red volvo with orange colored number lights on the other side of the road. I somehow manage my way in the sea of honking vehicles. "Majestic?" I ask the conductor and rush inside the red giant, not even bothering to wait for his affirmation. I look at the small TV next to the driver (an alternative for a mirror) and it brings a smile to my face. I sit down on the first seat and I see the dusky lady sitting behind in the reflection of the glass. She is wearing a faded light pinkish saree (I dont like the color, but it somehow suited her) She has a medium shortish hair, kind of asymmetric that reminds me of Helena Bonham Carter. The cool air from the AC hits my face. Asha Bhosle is singing one of her famous cabaret numbers on the radio. It feels like heaven. I realize that our whole perception of life and death, of heaven and hell is so superficial. Everything is so meaningless. I took one last look at the dusky lady as I get ready to get off the bus!

Comments

Anonymous said…
nanig artha aythane illa guru .. inond sala helu.

-gothalla!
Anonymous said…
When I used to travel in BMTC bus for 3 months it was hell.But when I think of it...all the wierd people I got to see..the trouble was worth it!
-krupa

Popular posts from this blog

ಹೀಗೊಂದು ಹಾರರ್ ಕಥೆ

ಅದೊಂದು ಊರಾಚೆ ಇರೋ ಸ್ಮಶಾನ. ನಿರ್ಜನ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ಅದರ ಬಳಿ ಯಾರೂ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಇದ್ದ ಕಟ್ಟುಕತೆಗಳೂ ಏನೂ ಕಮ್ಮಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ರಾತ್ರಿ ಅದರ ಬಳಿ ಹಾದುಹೋದವರು ಒಂದು ವಾರದೊಳಗೆ ರಕ್ತ ಕಾರಿಕೊಂಡು ಸಾಯ್ತಾರಂತೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಹುಣಸೆಮರಗಳಲ್ಲಿ ಹುಣಸೆಹಣ್ಣು ಬಿಡೋದು ನಿಂತು ವರ್ಷಗಳೇ ಆಗಿದೆಯಂತೆ ಹೀಗೆ...ಅದು ನಿಜವೋ ಸುಳ್ಳೋ ಅಂತ ಪರೀಕ್ಷಿಸೋ ಧೈರ್ಯ ಯಾರಿಗಿದ್ದೀತು? ಪಾಪ ಆ ಸ್ಮಶಾನಕ್ಕಾದರೂ ಅಷ್ಟೇ, ಆ ಊರಲ್ಲಿ ಸತ್ತವರನ್ನು ಹೂಳಲು ತಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ಜನರ ದರ್ಶನದ ಭಾಗ್ಯ! ಅವನು ಹುಟ್ಟಾ ಹುಂಬ. "ನಿನ್ ಕೈಲಿ ಆಗಲ್ಲ ಬಿಡು" ಅಂತ ಅವನ ಗೆಳೆಯರು ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೋ ಏನೋ ಅವನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಆ ಆಲೋಚನೆ ಹೊಕ್ಕಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸು ಬೇರೆ, ಬಿಸಿ ರಕ್ತ. ಏನಾದರಾಗಲೀ ನೋಡೇಬಿಡೋಣ ಅಂತ ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಆ ರಾತ್ರಿ ಒಬ್ಬನೇ ಸ್ಮಶಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಆಸೆಗಿಂತ ಭಯ ದೊಡ್ಡದು, ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದು ಕೆಟ್ಟ ಕುತೂಹಲ. ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲಿನ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡಿ, ಇವನು ಮುಳುಗಲು ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಂತ ಚಡಪಡಿಸತೊಡಗಿದ. ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯ ಸಮಯ. ಯಾರಿಗೂ ಸುಳಿವು ಕೊಡದೆ ಸ್ಮಶಾನದೆಡೆಗೆ ಹೊರಟವನ ಎದೆಯಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದು ಬರೀ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು. ಕೊಂಚವೂ ಭಯವಿಲ್ಲದ ಈ ಸ್ಥಿತಿ ಅಸಹಜವಾ ಅಂತ ತನಗೆ ತಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಂಡ. ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸೋ ತಾಕತ್ತಿರುವುದು ಭ್ರಮೆಗೆ ಮಾತ್ರ. ಆಗ ಮಾತ್ರ ತಂಗಾ...

Anartha Kosha

I finished reading the delightful "Anartha Kosha" by Na Kasturi . Its a 'one of its kind' book in Kannada. Though it seems to resemble Ambrose Bierce's "Devil's Dictionary", Kasturi adds more flavors to the book - by making puns with existing words, coining new words sounding like existing words, merging two Kannada words to form a new word, merging Kannada word with an English word, twisting the proverbs etc. - to hilarious effect. Go read the full book, till then here is the list of my favorite ones from the book: ಅಕಟಕಟಾ - ನಾವು ಹೀಗೆ ರೋಧಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ತಮಿಳರು ಅಯ್ಯೋ ಅನ್ನುತ್ತಿದರು. ಅಚ್ಚಾತುರ್ಯ - ಅಚ್ಚು ಮಾಡುವಾಗಿನ ಚಾತುರ್ಯ, ಬರಹಗಾರರು ಮಾಡುವ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವ ಜಾಣತನ; ಮೊಳೆ ಜೋಡಿಸುವುದರಿಂದ ಹೊಸ ಭಾಷಾ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ರಚಿಸುವ ಚಮತ್ಕಾರ. ಅಣುಕಂಪ - ಒಂದು ಊರಲ್ಲಿ ಅಣು ಬಾಂಬು ಸಿಡಿದಾಗ ನೆರೆಯೂರುಗಳಲ್ಲಾಗುವ ಸಂತಾಪ. ಅತಿಯಾಸೆ - ನಮಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭ ಗಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಡುವವರ ದುರ್ಗುಣ. ಅತ್ತೆ - ಈಕೆಗೆ ಮೀಸೆ ಬಂದರೆ, ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದು - ಮರೆಯಲ್ಲಿ. ಅನುಕಾರಣ - ಒಂದು ಕಾರಿನ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತೊ...

Nonsense logic of a cricket crazy nation

I am quite a cricket fan myself and I love watching and playing cricket (arguably the best left handed batsman of Kuvempunagar ;)) I don't care if it is a test match or one-day, Indo-Pak series or World Cup. I can even watch the galli cricket, as I adore the art in the game. Its the poetry in the game that appeals to me. I always considered that Indian cricket team consists of some amazing players, but we are nowhere near when it comes to a good team. We have never won convincingly for too long and we are never predictable (Its not just a problem with India, but all the sub-continent teams) Off late, India have been playing pretty badly (as bad as they are capable of) and we are seeing intense reactions from the "fans". I somehow don't understand many of the logic behind the anger of the "fans"! 1) The most stupid statement I hear very often is "Cricketers are playing badly because they are concentrating too much on advertisements". Come on, can an...